de derde week

Hallo allemaal,

Hier weer even een verhaal vanuit Parmaribo. Stage gaat inmiddels erg lekker. Je merkt dat de kinderen nu gaan accepteren dat er een blanke, anders sprekende juf voor de klas staat en dat ze minder uitproberen. Ik heb inmiddels een beloningssysteem, als de kinderen goed werken (niet schreeuwen, niet slaan, niet rennen) krijgen zij een kruisje. Ook als zij goed meedoen met het stilteteken (hier kom ik later op terug) of als zij rustig eten kunnen zij een kruisje verdienen. Bij vier kruisjes krijgen zij een sticker. Ik heb dit vandaag geïntroduceerd en ben benieuwd of het ook effect heeft voor langere tijd. Verder heb ik de afgelopen week al veel stempels uitgedeeld na het werken. Als de kinderen hun verfwerk afhadden kregen zij achterop van mij een stempel, dit vonden zij helemaal geweldig!
Ook heb ik dus het stilteteken geïntroduceerd. Ik ben namelijk niet van plan om steeds zo te schreeuwen zoals ze hier allemaal doen om het stil te krijgen. In Nederland werken ook heel veel scholen met dit teken. Inmiddels snappen de kinderen goed wat de bedoeling is en zijn zij ook inderdaad stil. Afgelopen maandag nam mijn mentor voor het eerst dit stilteteken ook over. Ze vroeg hoe het moest en deed het ook voor de klas, dit voelde voor mij echt als een soort overwinning. Ik heb binnen drie weken al bereikt dat zij ook het stilteteken overneemt, als dit zo doorgaat kan ik nog veel meer voor haar en de klas gaan betekenen. Mijn mentor staat ook erg open voor dingen, zij vind alles prima en laat mij ook vrij. Ik doe diverse dingen met de kinderen die zij zelf heel weinig doen, zoals spelletjes, zingen en dansen. Ik zie dat de kinderen plezier hebben, maar ook zij straalt af en toe weer. Het geeft mij echt een kick om dit te zien en ben er dan ook best trots op wat ik tot nu toe al heb bereikt. Het is nu alleen nog even wachten op de boot, die ik volgende week verwacht. Ik ben heel blij als die is aangekomen, want hier zitten veel materialen op die ik heel goed kan gebruiken.

Buiten stage om doe ik natuurlijk ook nog andere dingen. Zondag ben ik, samen met Mayke en Amanda naar fort Zeelandia geweest. Dit fort is voor allerlei doeleinden gebruikt. Het is gebouwd om Suriname met de daarbij horende plantages te verdedigen vanaf de Surinamerivier. Later heeft het ook als gevangenis gefungeerd en zijn hier de decembermoorden gepleegd. Tegenwoordig is het een museum. Wij kregen een rondleiding door het fort. In sommige zalen was ook wat geëxposeerd. Ze probeerden Suriname met al zijn culturen weer te geven in dit museum. Eigenlijk was er van alles een beetje, maar net niet genoeg dat was wel jammer. Dit komt natuurlijk ook omdat Suriname zoveel verschillende bevolkingsgroepen heeft dat het ook heel moeilijk is om hier een uitgebreid beeld van te geven. Verder werd er nog kort wat verteld over de slaventijd. Je zag een slavenhutje en aan de buitenkant van het fort staan de huizen van de plantagehouders, dit was natuurlijk een enorm verschil (zie foto´s)
Halverwege de rondleiding kwamen wij ook op de plek waar de decembermoorden zijn gepleegd. Dit was heel erg indrukwekkend. Het was een soort balkon, maar dan groter (zie foto´s) vanuit de raampjes die hier aan grensden is in die tijd geschoten op 15 mensen. De kogelgaten zaten nog in één van de muren. Wij stonden tijdens de rondleiding op deze plek en toen was het al best heftig. Later was ik nog in mijn eentje terug gegaan, omdat ik nog een foto wou maken. Toen ik hier alleen stond vond ik dit maar luguber en ben ik na het maken van de foto´s snel weer weg gegaan van die plek.
Verder heb ik nog geen tripjes kunnen maken, omdat het vaak regent. Dit valt wel heel erg tegen, want hierdoor ben je best beperkt in wat je kunt doen. Je zit dan een beetje opgesloten in je eigen huis. Sowieso vind ik het best heftig om in een erg gehorig huis te wonen, samen met vier andere meiden. Zeker als je gewend bent om een groot huis te hebben waarin je alleen maar mannelijke huisgenoten hebt. Er zijn natuurlijk ook gezellige momenten, maar het valt soms ook wel tegen. Zeker omdat iedereen op dezelfde dagen stage loopt en op dezelfde tijden weg gaat en thuis komt. Op deze manier zit je gewoon heel erg op elkaars lip. Af en toe ga ik dan even mijn eigen dingen doen, in mijn eentje dat is dan wel even lekker.

Eigenlijk is dit tot nu toe wel zo´n beetje het verhaal, jullie zijn weer op de hoogte van mijn Surinaamse avonturen. Als er spannende dingen bij jullie gebeuren wil ik dat natuurlijk gelijk weten, want ik wil niet achter lopen ;) In ieder geval heel erg bedankt voor al jullie leuke reacties op mijn site.

Een dikke kus voor iedereen.